یوسف رحیمی

**************************

 
      حالا که رفتی خنده بر لب جا ندارد
      این اشک ها راهی به جز دریا ندارد
       
      دیگر مدینه جای ماندن نیست بابا
      این شهر بی تو حرمت ما را ندارد
       
      گفتند یا شب گریه کن یا روز ... اما
      دل که بگیرد روز و شب معنا ندارد
       
      من خواستم حق ولایت را بگیرم
      ورنه که یک قطعه زمین دعوا ندارد
       
      وقتی سلام مرتضایت بی جواب است
      این درد غربت گریه دارد یا ندارد؟
       
      من آرزو دارم بیایم پیشت اما
      می ترسم از روزی که او زهرا ندارد

  از غربت بی کران خود می سوزد
      باناله در این آمد و شد می سوزد
      از شعله‌ي آه سينه‌ي ‌سوخته اش
      هر روز مدینه تا اُحد می سوزد

  قلب تو از اين زمانه ديگر سیر است
      آوازه‌ي گريه هات ‌عالمگیر است
      می خواند خطابه اشک هایت هر روز
      در سنگ اگر چه ناله بی تٔاثیر است

  چندی ست که زندگی برایت زهر، است
      چشمان تو با خوشی و خنده قهر است
      آن روز کسی به یاری تو نشتافت
      خونت به خدا به گردن این شهر است